Własny deadline i ważność wewnętrznych ustaleń

Strasznie się stresowałam ostatnio, bo koniec roku tuż tuż, a mój “biznesplan” na rok 2018 zakładał, że dopisuję drugą książkę, Tatiana i pan Wogelkow. W ostatnich tygodniach miałam natłok wydarzeń i zero wolnej przestrzeni do wyciszenia i pisania, dlatego podłapałam lekkiego doła, że nie zdążę. Mimo wszystko własny deadline w takiej pracy jak moja, zobowiązuje najbardziej.

Synek próbował mnie uspokoić: “Kto powiedział, że masz to napisać do końca roku kalendarzowego? Wystarczy założyć, że chodziło ci o rok chiński”. No niby słusznie, rzeczywiście nikt nie powiedział. Mój wewnętrzny deadline niby nie jest równoznaczny z ostatecznym terminem w pracy, gdzie albo coś się zawali, albo cię zwolnią, albo nie dostaniesz podwyżki.

Teraz, albo nigdy

Jak się temu jednak porządnie przyjrzeć, to jest, bo jeśli pracujesz z domu i nie wychodzisz do miejsca, które dyscyplinuje twój dzień, to łatwo utonąć w rozlazłej czasoprzestrzeni nicniemuszenia. Nie ma przecież żadnych innych ram czasowych, przykazów, nakazów, oczekiwań i regulaminów, poza twoimi własnymi. Wyznaczenie wewnętrznych granic, założeń i własny deadline są więc równie konieczne, co i te zewnętrzne, cudze. Inaczej ciężko będzie samemu sobie narzucić kolejne etapy rozwoju osobistego czy zawodowego.

Rok jest łatwo rozciągliwy w dwa, trzy i pięć lat, i nagle oto staje się przed faktem, że coś, co kiedyś było łatwe lub możliwe do zrobienia, już nigdy zrobione nie zostanie. Dokładnie z tego powodu, że zabrakło wewnętrznej dyscypliny. Wszystko wtedy bierze w łeb, bo niby masz w planach te poważne zmiany w życiu, w pracy, w związku, w relacjach z rodziną, ale ich po prostu nie realizujesz. “Później”, myślisz, ale później również myślisz: “później”. Uczyłam się tego na własnej skórze i po paru zaliczonych “nigdy”, uznałam, że nie ma ważniejszej sprawy niż własny deadline.

Kwestia komfortu

Komfort może być czasowy, wynikający z korzyści, jakie niesie chwilowe nicniemuszenie, jeszcze jeden dzień spędzony na niczym, bez stresu związanego ze zmianami. Może też być długoterminowy, wymagający wysiłku i zmian, ale ogólnie korzystny dla życia. Dlatego bardzo staram się pilnować wszystkich “milowych” założeń. Niech się dzieją i realizują w wyznaczonym czasie. Przecież to od nich zależy wewnętrzna satysfakcja i zadowolenie z życia. No i możliwość posuwania się do przodu.

Pisałam dwa lata temu o tym, żeby nauczyć się odpuszczać noworoczne postanowienia, których tak naprawdę wcale nie chcemy (i których i tak nie wcielimy w życie). Jeśli to się zrobi, faktycznie powstanie miejsce dla tego, czego naprawdę potrzebujemy. To z kolei stworzy szansę, by najważniejsze rzeczy, którym nadamy rangę priorytetu i ustalimy dla nich własny deadline, miały szansę zostać zrealizowane.

I ja chyba jednak bardziej lubię ten komfort długoterminowy. Pozwala mi on na dokonywanie kolejnych korzystnych (nie zawsze bezbolesnych) zmian w życiu. Nawet jeśli pojawia się stres taki, jak teraz i trzeba się nieco więcej nagłowić nad organizacją czasu, żeby mimo wszystko się udało.

Własny deadline

Rozpychałam więc ostatnio dni, zdarzenia, przyjemności, obowiązki i spotkania z ludźmi bardzo mocno. W ten sposób, by znalazło się miejsce dla realizacji najważniejszej sprawy, jaką sobie wyznaczyłam na ten rok. Te drobniejsze spadały na kolejne tygodnie, przesuwały się w czasie, chociaż ogromną większość i tak udało mi się zrealizować “pomiędzy”.

Życie samo się nie przeżyje, trzeba sobie nakreślić ważne cele i się ich trzymać. Jeśli w swojej pracy czy karierze decyduję się wykonać krok w określonym czasie, to lepiej dla mnie, jeśli go faktycznie wykonam. Siła sprawcza zostaje po mojej stronie.

Dlatego im bliżej było końca roku, tym bardziej się spinałam i napinałam, żeby ukończyć drugą powieść. I to mi się właśnie przed chwilą udało!

Cel na rok 2018, Tatiana i pan Wogelkow, został osiągnięty.

Piszę ten tekst w poczuciu szczęścia i spełnienia. I tym samym wyznaczam sobie kolejny rok na przepisanie, zredagowanie, zilustrowanie i wydanie mojej drugiej powieści. Trzymajcie kciuki i bądźcie wyrozumiali, jeśli blog nadal pozostanie w takim zaniedbaniu! To dlatego, że przeniosłam ciężar pisania z niego na powieści.

Macie tutaj zadowoloną Renatę w świątecznej oprawie, bo i tak nie mam lepszej ilustracji : )) Oraz pierniki. Pierniki robione z przyjaciółmi są jedną z najważniejszych rzeczy do zrobienia każdego roku!