Charakteryzująca mnie skłonność do outsiderstwa i wieczny wewnętrzny bunt przeciw zastanemu powierzchownemu porządkowi są prawdopodobną przyczyną tego, że sztuka i kultura ulicy, punk, underground zawsze były mi bardzo bliskie. Jako osoba z silnie rozwiniętym instynktem ekologicznym i skłonnościami do sztuki organicznej, którym ostatnio daję wyraz w Papuamu, jednocześnie pielęgnuję w sobie miłość do postindustrialnych krajobrazów – być może dlatego, że niezmiennie noszą znamiona upadku przemysłowej cywilizacji.
Uwielbiam Zabłocie, dokładnie z tego powodu, że po przemyśle został tu jedynie postindustrial, na którym jak grzyby po deszczu wyrastają nowe inicjatywy, miejsca, nowa, kompletnie inna od wszystkich dzielnica zapyziałego miasta Krakowa.
Lokalizacja Papuamu w dawnym budynku warsztatów zawodowych dla młodych chłopców, potem szatni, potem sklepiku, otoczonego zardzewiałymi blachami, popękanym betonem, samosiejkami i nawet pniami ogromnych ściętych topoli, aż się prosi o uliczny akcent, który wreszcie dochodzi do skutku, rok od otwarcia Ekobistro. Jestem bardzo szczęśliwa, że tak szybko!
Renata Rusnak
Ekomural dla Papuamu, foto Andrzej Mędrek, 2012
Mural dla ekobistro Papuamu na krakowskim Zabłociu ma łączyć w sobie dwie funkcje – z jednej być wizytówką miejsca, z drugiej zaś wpisywać się w szerszy kontekst budowania nowej tożsamości całej dzielnicy. Elementy graficzne i kolorystyka, zaczerpnięta ze struktur roślinnych odwołują się do misji ekobistro, a wpisanie w nie topografii Zabłocia było wyrazem naszej sympatii do dzielnicy, w której mieszkamy i tworzymy. Koncentrycznie ułożone okręgi w środkowej części kompozycji to nasza osobista ekliptyka dzielnicy, po której poruszają się wszystkie ważne dla nas obiekty na Zabłociu – muzea, galerie, pracownie, a także inne murale, rzeźby i instalacje w przestrzeni publicznej.
Aleksandra Toborowicz i Artur Wabik.
Projekt Ekomuralu, Ola Toborowicz, Artur Wabik
