Co, ty też? Żyć w zgodzie ze sobą

Jest coś takiego w tobie, co zawsze ci mówi – pół kroku dalej i zaprzeczysz sobie. Nigdy nie ignoruj tego głosu, bo cena będzie straszna. Pół kroku zawsze wydaje się być nieznaczące, ale kiedy dzień po dniu będziesz posuwać się o kolejne pół kroku, za rok, dwa, pięć, dziesięć odkryjesz, że to już sto, tysiąc kroków od ciebie. Od ciebie samego, a kim TY chcesz i możesz być, jeśli nie samym sobą?

W całym swoim życiu szukałam ludzi podobnych do mnie, wśród których mogłam niczego nie udawać. Nikt mi nigdy nie zaglądał do talerza, a jeśli już, to po to, by się wymienić uwagami i radami. Nikogo nie dziwiło moje przywiązanie do jakości własnej pracy, ani czas jej poświęcany, bo nikomu, kto żyje pasją nie trzeba tłumaczyć, co to jest jakość i czas. Nikt nie zazdrościł ani nie czynił mi wyrzutów z tego powodu, że cały dzień oglądam serial, albo czytam bez wychodzenia z łóżka (ani tym bardziej mi do łóżka nie zaglądał), bo ważniejsza była wymiana poglądów i inspiracji. Nie pytał ile kasy wydaję na niekonieczne przedmioty albo odjazdowe jedzenie, bo sam skłonny był tydzień nie jeść, byleby kupić coś zachwycająco pięknego. Nikt poza moim tatą nie twierdził, że zmienię się w Violettę Villas tylko od tego, że mam trzy charakterne koty. Nikt nie krytykował mnie za odmienny światopogląd, co najwyżej dyskutował, argumentował i przedstawiał swoje racje, którym często oddawałam sprawiedliwość. Świat wydawał mi się prosty, spójny i pod kontrolą, pełen sprzyjających i motywujących do rozwoju ludzi.

Przyjaźń rodzi się w chwili, w której jedna osoba mówi do drugiej: “Co! Ty też? Myślałem, że jestem jedyny”. C.S. LEWIS

A potem otworzyłam ekologiczne bistro. I zetknęłam się z ludźmi innymi niż ja. Takimi, którzy patrzyli na mnie inaczej niż moje starannie dobrane bliższe i dalsze otoczenie. Bardziej ze zdumieniem, niekiedy nawet z niesmakiem, niż z zaciekawieniem i potrzebą zgłębienia tego, o co mi chodzi, lub czego szukam. Zamiast wspierać, albo choć zostawić w spokoju – szkalowali, utrudniali, wyszydzali, negowali. Przeszłam przez bistro jak przez jakąś psychiczną wyżymarkę. No palantka jakaś, chce żeby ludzie jedli uczciwie i byli zdrowi! To ci się nigdy nie uda! Nie ma tu dla ciebie miejsca, dziwaku, zgiń, przepadnij!

Naprawdę nie mogłam zrozumieć, o co im chodzi? Komu wadzę? Komu szkodzę? Komu wyrządzam krzywdę?

Zawsze szukam rozwiązań, więc zaczęłam analizować, szukać błędów, dopasowywać się, słuchać “dobrych rad”. Stopniowo zmieniałam w bistro różne rzeczy – od białego minimalu wnętrza do kolorowych ścian, od prostego modrego błękitu elewacji po modny mural (on mi się podoba, ale…), od mojej muzyki po muzykę dla ludzi, od małych wystaw do rezygnacji z nich, od 100% wege do organicznego mięsa, które tyle mnie kosztowało moralnie, od organicznego mięsa do organicznych kotletów…

Kompromis w prawo, kompromis w lewo, aż zrozumiałam, że ludziom o nic nie chodzi.

Nie dbają o to, co TY zrobisz ze swoim życiem. Nie myślą o twoim rozwoju, ani o tym, z czym się zmagasz. Po prostu nie chcą niczego odmiennego w swoim życiu, nie potrzebują tego, i tylko o tym cię informują. Z tego powodu nigdy nie musisz ich słuchać. Z tego powodu zawsze powinieneś słuchać tylko siebie i tylko tych, którzy autentycznie życzą ci dobrze, rozumieją twoje cele, wspierają cię, lub są autorytetami lecz dokładnie i tylko w twojej dziedzinie.

Jeśli jesteś wege, nie słuchaj specjalisty od mięsa. Jeśli lubisz chill out, nie słuchaj nikogo od disco. Jeśli podoba ci się mały artysta, którego możesz wesprzeć – nie słuchaj opinii wielkich graczy, których klienci są poza twoim zasięgiem.

Zamknęłam bistro. Spałam przez tydzień, a potem stopniowo zaczęłam uwalniać się od poczucia klęski. Nie poniosłam klęski, lecz zdobyłam doświadczenie. Pośród morza przypadkowych i nieprzychylnych ludzi, poznałam garść osób wyjątkowych, które zmieniły moje życie na lepsze. Zrezygnowałam ze wszystkiego, co we mnie nie moje. Przyglądnęłam się światu w zupełnie inny sposób i wróciłam do siebie – lecz już odmieniona. Silniejsza, pewniejsza, doroślejsza. Spróbowałam wyjść do ludzi z tym co potrafię i w co wierzę inaczej. Wróciłam do pisania, ale zaczęłam pisać do nieznanej publiczności, nie tylko do tych, którzy na pewno mnie zrozumieją. Ale…

widzę, że zmieniasz stronę takoż. słusznie. minimal, surowość, bardzo mi pasują do tej koncepcji. wiesz, nie czeba się umizgiwać do nikogo – tylko robić konkret, walić po oczach arogancko: nie upiększamy, nie stockujemy, walimy prosto z mostu, jak ci się nie podoba, to wypierdalaj. to fajna koncepcja jest. nie wiem czy tak o tym myślisz. ale shift od papu do jedznaturalnie postrzegam jako rodzaj nonkonformistycznej dezynwoltury – nie chcecie tak, to będę robić tak, bo kurwa chcę i uważam, że to jest słuszne.
Marcin Hernas, mistrz projektowania książek. Mój mistrz. Autor strony Papuamu, loga i całej identyfikacji.

Ale nie jestem w stanie zapomnieć o tym, kim jestem. Może to trwało za długo, a może zbyt rzadko pozwalałam sobie na te pół kroku w bok od siebie. Im dłużej i świadomiej przyglądam się sobie, tym głębiej rozumiem, że NIE MOGĘ z siebie zrezygnować, że to mnie wykończy. Nie mogę sobie zaprzeczać i nie mogę żyć w wewnętrznej niezgodzie. Ta zdrada zbyt boli.

Nie jestem w stanie sobie kłamać i się oszukiwać, nie jestem w stanie kłamać innym. Jeśli coś widzę – nie umiem udawać, że tego nie widzę. Jeśli coś nie jest dla mnie wartością, nigdy nią nie zostanie. Jeśli uważam, że coś jest słuszne to zmienię zdanie tylko, jeśli ktoś mnie przekona argumentami i logiką, że się mylę…

Spokój w moim domu i życiu

Dlatego pozostanę sobą już na zawsze. Dlatego będę jeść “trawę” i “korzonki”, popijać swoje wieloskładnikowe beztłuszczowe zupy białym winem i będę oglądać seriale. Dlatego będę organiczna i zorientowana na zdrowie. Będę mieć trzy koty i stale powiększającą się kolekcję ceramiki do picia wciąż nowych singli kawowych i herbacianych. Będę degustować zieleninę i łączyć składniki jak nikt tego wcześniej nie robił. Będę chodzić w ciekawe dla mnie miejsca i robić rzeczy, których nie robią inni. Będę szukać ludzi, którzy potrzebują czegoś więcej i sama będę potrzebować tego czegoś więcej. I jedne rzeczy zawsze będę uważać za moralne i etyczne, a innych nigdy.

Bo nikt mi nie powie, kim jestem, kim mam być. Ani mama, ani tata, ani partner, ani sąsiad, ani obcy nieznajomy krytykant. Nie powie mi tego nawet żaden guru, ani nauczyciel, ani ksiądz. To moje zadanie na całe życie – dowiedzieć się kim jestem, i co mnie wyraża. Dlatego zawsze, zawsze, jeśli tylko zaświeci słońce i zawieje wiatr w moich rosnących włosach, pójdę w tę stronę, która będzie otwierała się wyłącznie w zgodzie ze mną.

A jeśli to rozumiesz, zawołaj: hej, ja też! Usłyszę cię.