Przyjechał mój rolnik i przywiózł mi strasznie dużo jedzenia. Było tego naprawdę za dużo – moja lodówka nie pomieściła nawet połowy dobroci. Strasznie byłam zła na siebie, bo wysłałam bardzo nieprecyzyjne zamówienie; oprócz zwykłych zapasów, dodałam lakoniczne:
I przywieź mi wszystko co masz młode!
Adam przywiózł. A mnie ogarnęła panika, bo niczego tak w życiu nie nienawidzę jak marnowania żywności! Złajałam się za bezmyślność, wystawiłam część warzyw do odsprzedania na fejsa, nerwowo dopiłam kawę, usiłując rozpaczliwie wymyślić sposób na rozciągnięcie lodówki, aż w końcu stanowczo przemówiłam:
Weź się w garść kobieto!
Przemeblowałam lodówkę, usunęłam wszystkie resztki i niedojadki. Dopasowałam słoiki i butelki do wysokości półek. Obcięłam liście z brokułów i kalafiorów, wystawiłam w pudle na ulicę z napisem “dla królików” (moi sąsiedzi hodują zwierzęta), poodcinałam botwinę i młodego selera. Upchnęłam bardzo dokładnie nowe warzywa na tyle, na ile się dało. Trochę zieleniny i korzeni zaniosłam sąsiadom-studentom. Kalafiora i brokuła, które mi się nie zmieściły zamroziłam. To głupie na samym początku sezonu, ale lepiej tak niż wyrzucić. Zimą i tak się przyda.
Pęczek botwiny i młodego selera zupełnie nie było gdzie wsadzić – zostały na wierzchu, będzie z nich dziś jakaś zupa.
Również dwie młode białe kapusty, jedną młodą włoską, jednego kalafiora zostawiłam w skrzynce, głowami w dół, okryte ścierką. To nie jest dobra metoda, ale nie mam co z nimi zrobić. Postanowiłam zjeść je najpierw i przez jakiś czas w ogóle nie jeść a mieście. W garażu jest chłodniej, ale tam jest niesprzyjające powietrze, wilgotne i jakieś takie niepozytywne.
Przy najbliższej przeróbce domu na pewno dostawię chłodną spiżarnię.
Nie ma mowy, żebym nadal takiej nie miała! Będę tylko musiała się zorientować, jak się taką buduje i izoluje?
I pomyślałam sobie jeszcze jedno – to, co przywiózł Adam, to samo zdrowie. Wystarczy je tylko zjeść.
