Genialna wege grochówka

Mam kilka takich klasyków jeszcze z dzieciństwa, które zawsze mają smakować jednakowo pysznie, a jeśli tak nie jest, obrażam się na cały świat i cześć. Jednym z klasyków zawsze była grochówka na wołowych kościach.

Robiłam ją tak, że najpierw gotowałam 2 godziny kość wołową, potem dorzucałam połówki grochu i kawałek wołowego mięsa i gotowałam kolejne dwie godziny. Kiedy groch się rozpadał, doprawiałam majerankiem, ścierałam marchew, pietruszkę i selera, wkrawałam w kostkę ziemniaka, soliłam i to było to. Zawsze działało, i nieraz ratowało mnie ukojeniem w szczególnie zszargane nerwami dni. Pewnie dlatego, że smak kojarzył mi się z babcią, spokojem i domem.

Długo już nie gotowałam grochówki, i pewnie długo jeszcze bym się za jej zdrowszą modyfikację nie wzięła, bojąc się zburzyć swoje zaciszne wspomnienia, gdyby nie to, że w Karmie podali mi krem z grochu. Zjadłam go do końca, ale z pewnym smutkiem. Tak bardzo nie było w nim tego czegoś czarodziejskiego, co wkładała tam moja babcia.

I tak leżał mi w szafce groch i czekał na jakieś zmiłowanie. Wyjęłam go wczoraj, namoczyłam i dziś ugotowałam. Zupełnie bez potrzeby bałam się zbeszczeszczenia świętości mojej osobistej grochówki. Naturalnie wyszła nieco inna, ale przecież świetna. Smak grochówki, jak się okazało, kryje się w dobrze ugotowanym grochu, nie zaś w kościach wołowych…

Potrzeba:

• 400 gr grochu łuskanego,
• 2 średnie pietruszki,
• 1/2 selera,
• 2 średnie marchewki,
• 4 ziemniaki,
• 2 cebule,
• 1/2 pora,
• łyżka suszonego majeranku, albo pół pęczka świeżego,
• ćwiartka cytryny,
• opcjonalnie łyżeczka miso (fermentowana słona soja z ryżem, można użyć sos sojowy),
• kawałeczek, 1/4 lub mniej skórki pomarańczy (w ostateczności cytryny),
• nierafinowana szara sól do smaku.

Wykonanie:

1. Namoczyć na noc albo dłużej groch, rano wylać wodę, zalać nową.
2. Nastawić groch w świeżej wodzie, dolać wody jeśli się wygotuje, ale grochówa musi być gęsta.
3. Dodać kilka całych gałązek świeżego majeranku lub łyżeczkę suszonego.
4. Dodać kawałeczek skórki pomarańczy (można użyć z cytryny), gotować 2 godziny w garnku, albo godzinę w szybkowarze. Groch powinien się rozpadać.
5. Posiekać drobno cebulę i podwędzić ją osobno na patelni bez tłuszczu, podlewając wodą, dodać.
6. Posiekać pora, dodać.
7. Pokroić ziemniaki w cienkie plastry, albo kostkę, dodać
8. Zetrzeć na tarce marchewkę, pietruszkę i seler, dodać.
9. Dodać jeszcze kilka gałązek majeranku lub drugą łyżeczkę.
10. Opcjonalnie dodać łyżeczkę miso, lub łyżkę sosu sojowego.
11. Posolić leciutko lub wcale.
12. Gotować aż warzywa będą dobre, skropić sokiem z cytryny, wymieszać.

Jeśli w trakcie gotowania skórka zaczyna dominować, znaczy, że było jej za dużo, trzeba ją usunąć z garnka. Zachować jednak, bo może do końca gotowania smak zniknie, wtedy trzeba na chwilkę znowu ją dorzucić. Tak czy inaczej, należy wyjąć ją po skończonym gotowaniu, nie zostawiać w garnku.

Smak wyszedł wyraźnie grochowy, majeranek trochę się schował, ale bez niego na pewno groch nie byłby sobą. Zupa uzyskała smak bardzo naturalnej słodyczy, przypuszczalnie z marchewki, jednak dzięki cytrynie i skórce dostała też świetnej świeżości. Nic nie straciła na swojej kojącej sycącej, satysfakcjonującej właściwości, wprost przeciwnie – zyskała delikatną nutę ekscytacji, podróży, niespodzianki. Z całą pewnością sprawia przyjemność. Bardzo polecam.

Można tu dodać suszonego grzyba, na pewno się zharmonizuje.